Słowo "miłość" jawi się być dziś jednym z najbardziej wyświechtanych pojęć w ludzkiej kulturze, słowem niemalże do cna zużytym, pozbawionym swojej dawnej głębi, zdezawuowanym, zbanalizowanym i w zasadzie pustym. Bo cóż dziś oznacza "miłość", skoro nastolatki wyznają ją sobie na pierwszej randce, by tydzień później obwieszczać światu koniec wielkiego uczucia lub zwyczajnie udając, że była to tylko gra i zabawa?
Co znaczy słowo "miłość" w dobie komercjalizacji niemal wszystkiego, co tylko ma jakąkolwiek wartość handlową? "Miłość" to obecnie jedna z najpopularniejszych etykiet handlowych, zawsze, niezależnie od mody, zapewniająca dostatecznie wysokie zyski. O samej "prawdziwej miłości" trudno powiedzieć cokolwiek nowego - przez tysiąclecia zajmowali się nią bowiem pisarze i myśliciele, badając jej naturę, przyczyny i przejawy.
Miłość tak silnie wrosła w naszą szarą codzienność, że niemalże przestajemy ją dostrzegać; zalewani natłokiem informacji handlowej przestajemy rozumieć jej istotę. Tymczasem, gdyby nagle usunięto ją z naszego świata, to jak zacząłby on wyglądać? Czy zmieniłby się drastycznie, umożliwiając nam dostrzeżenie wagi samej miłości, czy wprost przeciwnie, żadna zmiana nie zostałaby przez nas wychwycona, zaś my sami nie domyślilibyśmy się, że tego pięknego uczucia już nie ma?
Świat wkraczających powoli w dorosłość młodych ludzi, w którym nie ma miłości, paradoksalnie jest światem, gdzie bardzo często żąda się jej "dowodu". To bez wątpienia efekt trywializacji tego pojęcia, rozumianego zbyt często jako pretekst do zbliżenia fizycznego, które odarte ze swojej naturalnej sfery emocjonalnej zostało zredukowane do poziomu reakcji fizjologicznej. W dobie swobody seksualnej, wywołanej upowszechnieniem środków antykoncepcyjnych, miłość została pozbawiona aspektu wzajemnej odpowiedzialności dwojga ludzi, co sprzyja rozpadowi więzi emocjonalnych.
Miłość przestała być odpowiedzialnością, stała się w powszechnym rozumieniu doraźną, zmysłową przyjemnością. Młodzi ludzie, którzy tak opacznie pojmują to słowo nie mają żadnych fundamentów, na których mogliby rozwijać w sobie prawdziwe, głębokie uczucia.
A przecież nie zawsze tak było. Miłość odgrywała niegdyś znacznie większą rolę niż obecnie, zapewne dlatego, że była inaczej rozumiana. Wiązała się z cierpliwością, poświęceniem i całkowitym oddaniem. Wystarczy wspomnieć biblijną historię Abrahama i Sary, którzy nie mogli się doczekać potomka, ale mimo to trwali w ufności do Boga, zaś ten w końcu wynagrodził im tak długie oczekiwanie.
Ten czas, kiedy nie mogli oni doczekać się dziecka, był ogromną próbą dla ich miłości - pamiętać należy, że Abraham, jako mężczyzna musiał mieć potomków, by nie zaginął jego ród. Mógł wybrać rozwiązanie praktyczne i oddalić Sarę, która była już w podeszłym wieku, jednak jego miłość do niej były tak wielkie, że nie zdecydował się na ten drastyczny krok, będąc cierpliwym i ufnym. Obecnie tej cierpliwości wielu ludziom brakuje, chcieliby mieć wszystko od razu, nie zważając na okoliczności i ograniczenia innych.
Prawdziwa miłość jest, jak wiadomo, ogromnie inspirująca dla pisarzy. Jest uczuciem, które wyzwala w nich cały potencjał twórczy, uaktywnia nieraz ich geniusz, poruszając najbardziej osobiste, intymne struny w świadomości, dzięki czemu obcujemy z dziełem równie doskonałym formalnie, co szczerym, a przez to pięknym. Tak jest w przypadku cyklu "Sonetów do Laury" Petrarki, które poeta poświęcił swojej tajemniczej ukochanej, tworząc klasykę poezji miłosnej, tak jest w "Trenach" Jana Kochanowskiego, które zostały napisane po śmierci ukochanej córeczki poety, Urszuli.
Jak widać, miłość wyzwala w człowieku całe pokłady wrażliwości, zaś dzięki zdolności poetów do przelewania uczuć na karty dzieł możemy przekonać się o tym, jak te głębokie uczucia wyglądają. Miłość wiąże się bardzo silnie z poświęceniem i całkowitym oddaniem, stanowiąc bodziec do wzniosłego, pięknego i dobrego działania. Potwierdzeniem tej tezy może być historia opowiedziana w "Tristanie i Izoldzie", mówiąca o miłości silniejszej niż śmierć, pokonującej wszelkie przeciwności i bariery. Ale kochać prawdziwie można nie tylko jakąś konkretną osobę, choć oczywiście taki rodzaj miłości jest najpowszechniejszy. Kiedy przypomnimy sobie słowa Konrada, bohatera III części "Dziadów" Adama Mickiewicza, który mówił, że "za miliony kocha i cierpi katusze", uświadamiamy sobie, że miłość może też być skierowana do całego narodu. Zresztą jeszcze wymowniejszy jest przykład Jezusa Chrystusa, który z miłości do ludzi oddał za nich życie na krzyżu.
Ważne jest, że miłość zawsze jest swoistym katalizatorem dobra. Można z tego wnioskować, że świat, pozbawiony miłości, jest światem pozbawionym jakiegokolwiek dobra, a ponieważ nie ma stanu pośredniego między Dobrem a Złem, można powiedzieć, że świat pozbawiony miłości jest światem z natury złym. Bo czy nie miłość wiąże się z bezinteresownością, współczuciem i miłosierdziem, bez których nasze życie zmieniłoby się w piekło wzajemnej obojętności i nieczułości? W tym punkcie należy obowiązkowo przypomnieć postawy głównych bohaterów "Dżumy" Alberta Camus, którzy powodowani poczuciem obowiązku, współczuciem i miłosierdziem wobec ludzi dotkniętych tragedią czynią wszystko, co tylko w ich mocy, by choć trochę zniwelować potworność bezsensownego losu.
Działania te nabierają szczególnej wagi wobec świadomości, ze ich starania są jedynie kroplą w morzu potrzeb i nie mogą w skali ogólnej zmienić niczego. Pojawia się zatem bezinteresowność, która bez zakorzenionej w człowieku miłości bliźniego nie miałaby szansy zaistnienia.
Można też mówić o roli miłości w rozwoju kultury ludzkiej na przykładzie mitu prometejskiego. Prometeusz, jak wiadomo, wykradł bogom ogień, by następnie podarować go ludziom. Spotkała go za to wyjątkowo okrutna kara, jednakże najważniejsza jest bezinteresowność, z jaką tytan pomógł ludziom. Zachowanie prometejskie, będące buntem przeciwko wyższej instancji w obronie słabszych ma także swoje źródła w miłości - czystej, bezinteresownej, pragnącej jedynie dobra tego, kogo się kocha.
Podsumowując, można jednoznacznie stwierdzić, ze świat bez miłości byłby miejscem mało przychylnym do zamieszkiwania. Nie istniało by w nim dobro, a co za tym idzie nie byłoby solidarności, życzliwości, bezinteresowności, oddania, wierności i szczerości. Choć samo słowo "miłość" uległo zbanalizowaniu, to prawdziwa istota tego pojęcia nadal odgrywa ogromne, wręcz kluczowe znaczenie dla naszego życia, zaś w momencie, w którym by jej zabrakło, szybko przekonalibyśmy się o dokuczliwości takiej straty.
Dlatego należy dbać o miłość, pielęgnować ją i walczyć o prawidłowe jej rozumienie wśród ludzi. Tylko tak możemy zmieniać świat na lepsze.
zrodlo:.bryk.pl
zdjeciaz internetu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz