" "Jestes tym, co we mnie najlepsze" / The Best of Me" -" melodramat

Czasem trzeba sobie popłakać, a ten wyciskacz łez jest ku temu niezłą okazją… pod warunkiem, że nie będziemy szukać w nim głębi.

Gdyby wychowali się w innym miejscu, w innym środowisku, byliby idealną parą… Niestety, Dawson wychował się w patologicznej rodzinie, a Amanda w wyżej sytuowanej rodzinie o głębokim wartościach moralnych.

Co prawda w młodości los dał im szansę i byli parą, ale Dawson został w końcu wciągnięty w mroczne sprawki ojca i braci, i zapłacił za to więzieniem (przypadkowo zabił człowieka). Ich drogi się rozeszły, on zaczął pracować na platformach wiertniczych, ona założyła szczęśliwą rodzinę. Spotkali się po latach na pogrzebie dawnego znajomego i uczucie znów rozkwitło. Niestety, rodzinne powiązania Dawsona po raz drugi wystawią je na poważną próbę…

Ekranizacja powieści Nicholasa Sparksa, autora takich przebojów, jak „Pamiętnik”, „List w butelce”, „Jesienna miłość” czy „Noce w Rodanthe”. Tym razem łzy wyciskane są do kwadratu, bowiem śledzimy aż dwa melodramatyczne podejścia bohaterów do szczęścia (i w sumie jedno jest odbiciem drugiego). Jest kilka niezłych scen (konfrontacja Dawsona z rodziną), jest też kilka scen łzawych i patetycznych do bólu, trącących na kilometr telenowelą.

Ciekawie ukazano wahania się Amandy rozdartej między mężem i dziećmi a prawdziwą miłością, sztampowo z kolei przedstawiono chociażby ojca Dawsona (zło wcielone), nie zawsze iskrzy ponadto między odtwórcami głównych ról. Wyszedł porządny, ale nie wyróżniający się niczym szczególnym wyciskacz łez.

https://www.youtube.com/watch?v=KyfNk3FTHGU&t=34s

Niektore z komentarzy:

_ "Niestety życie nie jest takie jak byśmy chcieli marzyli. Miłość zdarza sie tylko raz i zostaje na zawsze w sercu, zawsze będę myśleć co robi jak żyje tylko dlatego że ostatnia miłość była to pierwsza...."

-"Jestes tym, co we mnie najlepsze" - "The Best of Me". Czesto milosc konczy sie lazmi i rozstaniem, a jakze czesto powraca, ale juz tylko sercem, tym najlepszum, co w tobie..."

"-....prawdziwa miłość ta naprawdę jedyna tylko raz się trafia, jeśli wogóle się trafi szczęśliwi Ci którzy doznali i przeżyli coś takiego ,niesamowita moc ..."

..."-Film o prawdziwej miłości,ja wiem że tak można kochać bo sam kocham już ponad dwadzieścia lat.Zakochać się można wiele razy ale ta prawdziwa miłość jest chyba tylko jedna i do końca życia..."

zrodlo:miziaforum.com

"Czy jest większa zbrodnia niż zabicie miłości????"(video)

Miłość to uczucie najważniejsze w życiu każdego człowieka. Miłość do rodziny, przyjaciół. I ta najważniejsza, ta, która sprawia, że cały świat wokół wiruje wieloma barwami i codziennie, nawet w pochmurne dni świeci słońce. Ta, której nie można do niczego porównać.

 Ta, która często staje się całym życiem. Jedna, jedyna osoba, która potrafi obrócić dotychczasowe życie o 180 stopni i wywołać na twarzy nieśmiały uśmiech.

Moim zdaniem „zabicie” czyjejś miłości jest najgorszą rzeczą, jaką można zrobić. Problem może nie ma konsekwencji dla ogółu, ale dla osoby, której uczucie zostanie brutalnie zmiażdżone jest to dużo większa tragedia niż,

 

Np. wojny!

Na świecie popełniono wiele zbrodni, takich prawdziwych, skierowanych przeciwko ludzkości. 

To przeraża.

Hitler zabija nadal. Nadal istnieją naziści, zwani teraz neonazistami.

Nadal niszczą. Nadal istnieje nienawiść.

A zbrodnią jest zabicie człowieka. Jeszcze większą zbrodnią jest zabicie niewinnego człowieka.

Czy zabicie czyjejś duszy  nie jest rodzajem mordu?

Pierwszym argumentem jest to, że mimo tego wszystkiego ludzie są silni, jeśli nie pozostaną sami.

Miłość daje nadzieję i zastępuje wszystko; dzięki niej można wytrzymać.

Miłość to taka iskierka, która potrafi rozpalić serce bez względu na okoliczności.

Przykładem takiej miłości jest dwójka bohaterów książki „my, dzieci z dworca ZOO”. Uczucie Christiane i Detlefa było poddawane wielu próbom: rozstaniom.

Ale to dzięki temu, że byli razem, udało im się pierwsze „odtrucie”, razem byli silni, miłość dawała im siłę.
Ponadto zanim człowiek znajdzie swoją prawdziwą miłość musi minąć dużo czasu.

Chociaż nie zawsze.

Ale czym są lata poszukiwań, wylane łzy i dni spędzone na patrzeniu się w pustą ścianę, jeśli wystarczy chwila by to wszystko stracić?

Wiedzą o tym dobrze ludzie, którzy poznali się dopiero będąc dorosłymi.

Wiedzą, ile czasu stracili, a jeśli ktoś dodatkowo im ten czas ograniczy, jest jeszcze gorzej, gdyż pozostaje świadomość tego, co stracili.

Poza tym niszcząc uczucie, można zniszczyć człowieka.

Jeżeli dla niego druga osoba była całym życiem, jak ma sobie poradzić po rozstaniu?

Niektórzy popadają w depresję, inni idą jeszcze dalej, posuwają się do próby samobójstwa.

Albo całkowicie się zmieniają.

Nic już ich nie cieszy, a codziennie wschodzące słońce jest tylko powodem do smutku.

Przykładem takiej zmiany jest Brian z „Wojny Shoes’a”*.

Po tym, jak Sullivan od niego odeszła, zaczął odsuwać się od przyjaciół, całkowicie zmienił swoje życie, eliminując z niego wszystko, co mogło się kojarzyć ukochaną.

Ponadto często trzeba pokonać wiele przeszkód, aby doprowadzić do bycia ze sobą dwóch osób.

Taki wysiłek okazuje się daremny, gdy ktoś za wszelką cenę chce zniszczyć szczęśliwe uczucie.

Przykładem przeszkody, na jaką mogą trafić zakochani, są reakcje otoczenia.

Wiele osób jest przeciwnych „mieszanym” małżeństwom ,czyli takim, w których jedna strona ma inny kolor skóry.

W takich przypadkach trzeba przełamać uprzedzenia i mimo wszystko nie dać wygrać rasistom.

Ludzie potrafią przeciwstawić się wszystkim przeciwnościom losu, a jedna osoba sprawia, że wszystko się kończy. To trochę nie fair.

Gdy na świecie widzimy na co dzień tyle zła, zniszczenia i nienawiści, jedynymi rzeczami, które mogą nas ochronić przed brutalnością dnia codziennego są przyjaźń i miłość.

Dlatego miłość powinno się traktować jako coś najcenniejszego, wymagającego nieustannej troski i ochrony.

Zastanawiające jest tylko „Czemu kochamy najmocniej, gdy miłość umiera?” (Jerzy Andrzejewski).
Miłość jest człowiekowi potrzebna jak tlen…

"Trzeba, żeby z czyjegoś powodu bolało serce. Dziwne, ale bez tego życie jest puste." (W. Rozanow).

Dlatego uważam, że zabicie miłości to największa zbrodnia jaką można popełnić, taka na miarę ludobójstwa.

zrodlo:miziaforum.com

"Pandemia zmieniła nasze życie seksualne"

Tematem życia intymnego zajęli się naukowcy ze słynnego Instytutu Kinsey’a. Na razie wzięli pod lupę to, w jaki sposób ludzie randkują. Badania zaczęli w marcu tego roku i do tej pory przeanalizowali zachowania ponad 3000 respondentów. Podstawowy wniosek: nie wstydzimy się używania środków dezynfekujących przed zbliżeniem.

Randki z początku odbywały się zdalnie, a randkujący gotowali z włączonymi kamerkami umówione danie, które następnie jedli. Osobno, ale razem. Teraz się to zmieniło. Spotkania odbywają się raczej na świeżym powietrzu. A poprzedzone są długimi rozmowami. By sprawdzić zachowania i nawyki drugiej osoby i by przekonać się, że nie jest lekkomyślna. Dowodem na odpowiedzialność jest np. stwierdzenie, że przyniesie się na randkę środek dezynfekujący.

Zespół naukowców z Kinsey Institute jest w trakcie prac nad raportem: "Seks i relacje w czasach COVID-19". Jednym z wniosków ad hoc jest: "brak presji na natychmiastowe zbliżenie w trakcie pierwszego spotkania, w której to sytuacji do tej pory wielu respondentów oczekiwało co najmniej pocałunku. Respondenci twierdzili również, że są bardziej kreatywni dążeniu do intymności.

"Około 17 proc. uczestników zgłosiło potrzebę wprowadzenia przynajmniej jednej nowej aktywności do swojego życia seksualnego w czasie pandemii" - napisali naukowcy.

"Najczęściej chodziło o wysyłanie nagich zdjęć, potrzebę wyrafinowanej pozycji seksualnej i dzielenie się fantazjami seksualnymi z partnerem". Jedna z badaczek Kristen Mark, stwierdziła, że ludzie są zmęczeni technologią i autentycznie tęsknią za osobistymi kontaktami.

Instytut Kinsey’a został założony w 1947 roku w amerykańskim stanie Indiana. Jego misją jest "propagowanie zdrowia seksualnego i wiedzy na ten temat na całym świecie". Założycielem był Alfred Kinsey, który sprawował funkcję dyrektora do swojej śmierci w roku 1956. Sylwetka Kinsey’a i jego zmagania z prowadzeniem badań nad seksualnością w purytańskim społeczeństwie amerykańskim została przedstawiona w filmie z 2004 r. - w reżyserii Billa Condona.

zrodlo:londynek.net;miziaforum.com